تـا آمـــــدن ِ دوبـاره ات...
اشکهــــایـم را در تُنـگ ِ مـاهـی هـا
مخفـــی مـی کـُنــــــم
و روزهـای نبـودنـت را
در تقـویـــــم ِ روی میــــز هـاشــــور مـی زنــم
شـکایتـــی نـدارم...
تـا یـادم بـوده
"جـــدایـی" و "فـاصـلــــــه"
دو وصـلــــــه ی نـاجـــــور ِ زنـدگــــی ام بـوده انــــد.