تـا آمـــــدن ِ دوبـاره ات...

 اشکهــــایـم را در تُنـگ ِ مـاهـی هـا

 مخفـــی مـی کـُنــــــم

 و روزهـای نبـودنـت را

 در تقـویـــــم ِ روی میــــز هـاشــــور مـی زنــم

 شـکایتـــی نـدارم...

 تـا یـادم بـوده

 "جـــدایـی" و "فـاصـلــــــه"

 دو وصـلــــــه ی نـاجـــــور ِ زنـدگــــی ام بـوده انــــد.